|
februari 2003 Van je landgenoten moet je het hebben. Natuurlijk begrijpen we dat U als overleveraar van de Jappenkampen hier en daar aan een ouderdomskwaaltje lijdt. Erger nog, misschien lijdt u aan een of meerdere kwalen die te danken zijn aan jarenlange uithongering en ontberingen. Effecten van langdurig gebrek aan vitaminen, mineralen en andere broodnodige bouwstoffen, die doorgaans aan het karige kampvoedsel ontbraken. Dat is vervelend. En verdrietig. Maar je leert ermee leven. Je bent immers niet voor niets al zestig jaar een overleveraar? Bedoelde mevrouw Els Lubbers (familie?) dat toen ze het over “die Indische Kneuzen” had in een vertrouwelijk e-mailtje aan een collega bestuurder ? Als, voormalig lid van de VVD fractie in de Tweede Kamer, wil je natuurlijk niet de hele dag achter de geraniums zitten met je riante wachtgeld. Die andere Els, voormalig minister van Volksgezondheid (wachtlijsten), Welzijn en Sport, had daar begrip voor. In de einddagen van Paars II had ze een leuk politiek baantje te vergeven. Het voorzitterschap van de door de voormalig minister opgezette Klankbordgroep Collectieve Projecten. Niks voor een partijgenoot (D66), hoor (kneuzenbaantje). Maar perfect voor iemand als Els Lubbers. De Klankbordgroep was in het leven geroepen om de 35 miljoen voormalige Nederlandse guldens voor collectieve projecten eerlijk onder de leden van het Indisch Platform te verdelen. Els Borst had gedacht aan gezellige Indische ‘kumpulans’, maar Els Lubbers mocht er, als voorzitter, verder zelf invulling aan geven. Ze is meteen enthousiast met inburgeringsprogramma’s gestart. Dat hadden ze hard nodig, die oorlogsslachtoffers uit het voormalig Nederlands Indië. En zij niet alleen. Ook hun nakomelingen en nabestaanden. De eerste cursussen had ze al opgestart in het Indische Huis: Hoe zeg ik dat in het Nederlands ?. En: Nederland tijdens de Tachtig Jarige Oorlog. Welke Tachtig Jarige Oorlog? Die van 1946 tot 2026 natuurlijk. De strijd om rechtsherstel en restitutie. “Het Gebaar” luidde het Twaalf Jarig Bestand in om het NIOD (Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie) de tijd te geven om een diepgaand historisch onderzoek op te zetten. Dat bleek heel erg nodig, want, zoals de toenmalige minister het uitdrukte: er waren nog heel wat “witte vlekken” in de geschiedenis van het Rijksdeel in de Oost, die om inkleuring vroegen. De ex-minister had pijnlijk ervaren hoe weinig kennis er was over de lotgevallen van zo’n 350.000 Nederlandse onderdanen tijdens de Japanse bezetting en daarna. Ze had wel allerlei vreselijke verhalen moeten aanhoren van binnenkampers en buitenkampers, van Bersiap en pelopors, van halsoverkop naar Nederland vluchten en van de kille formalistische ontvangst. Maar ze had er geen touw aan vast kunnen knopen. Dus besloot Els B. voor 2,5 miljoen voormalige Nederlandse guldens het NIOD een paar jaar aan het werk te zetten. Had ze niet hoeven te doen. Een avondje surfen op het internet en inloggen op de website van de Stichting Vervolgingsslachtoffers JAPPENKAMP (www.svjappenkamp.nl) en ze was in een paar uur volledig op hoogte geweest. Dan had ze geheid als tegenprestatie spontaan die 2,5 miljoen op de rekening van de Stichting laten storten (dat kan overigens alsnog op rek.nr: 40.59.95.903. Alle giften zijn welkom en worden goed besteed, behalve aan snoepreisjes naar Japan voor de bestuursleden en hun gezinnen). Dan was Els Borst er ook achter gekomen dat Het Gebaar misschien toch niet zo’n goed idee is geweest. Ze blijven zeuren. Ondankbare honden (neen, niet in mijn e-mail alsjeblieft).. En nu die Els Lubbers weer. Heeft ze een leuke, betaalde vrijetijdsbesteding als voorzitter van een club die 15 miljoen euro’s mag verdelen, maakt ze er een potje van. Ze had toch moeten weten dat vertrouwelijke nota’s en brieven altijd lekken ? Vooral als er iets negatiefs in staat over een bepaalde groepering. Dat is Haagsche cultuur. Achteraf had Els B. de baan misschien toch beter aan iemand met een Indische achtergrond moeten gunnen. Winnie bijvoorbeeld. Maar ja, ze had al een partijgenote benoemd als voorzitter van Het Gebaar. Indische Kneuzen. Je mag het wel denken. Maar schrijven...... En dan nog wel op Internet. Els Lubbers heeft dus ontslag genomen. Niet omdat ze spijt heeft. Maar “omdat ze beseft dat haar uitlatingen niet goed zijn voor het werk voor de Indische Gemeenschap”. Niet omdat ze beseft wat ze een grote groep Nederlandse overlevenden van een ver-van haar-bed-oorlog uit een ver verleden heeft aangedaan . Maar “omdat ze het betreurt dat de uitlating die ze deed in een e-mailtje aan een medebestuurder, in de openbaarheid is gekomen”. “Ils ne sont que des Ratés Indiennes”, zou Marguerita gezegd hebben, wanneer ze de Spaanse regentes van de Nederlanden was geweest. Ratés Indiennes. Indische Kneuzen. De nieuwe Geuzennaam. Stichting Vervolgingsslachtoffers JAPPENKAMP - de Club van Heuse Indische Kneuzen. februari 2003 Lilian Sluijter - (Heuse Kneus) Lid Support Groep SVJ |